Auteur: tjepos

Categorieën
Geen categorie

Wat we niet zagen: The Producers

Voor Theatermaker verzin ik zes keer per jaar een theatervoorstelling die ik ook meteen recenseer. Ik zie het zelf als korte verhalen in de vorm van een recensie. Een serie speculatieve kritieken, onder de titel: Wat we niet zagen. De mensen bestaan, de producties niet.

geproduceerd door M-Lab i.s.m. Nacht van de Collectieven
gebaseerd op de gelijknamige film van Mel Brooks
particulier producent Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
gezien op de livestream

****

Uw recensent van dienst moet u iets bekennen. Het zijn heerlijke dagen voor de alleenstaande man zonder kinderen. Niet langer hoef ik na een première mij door een wolk van amechtige actrices richting de uitgang te ploeteren om dan eindelijk te kunnen beginnen met mijn enige grote liefde: de kritiek. Niet langer hoef ik tot diep in de nacht in het café te onderwijzen hoe theater zou moeten zijn. Niet langer hoef ik de onmogelijke, werkelijk afschuwelijke, bizarre keuze te maken tussen een première in de hoofdstad of het Cafe Theater Festival van Delfzijl. Nee. En dat maakt dat het goed gaat met uw recensent van dienst. Hij gaat bijtijds naar bed, wordt om half zeven ’s ochtends wakker zonder kater en zet dan de Facebookstreams aan. En wat treft hij daar? 

Lees verder “Wat we niet zagen: The Producers”
Categorieën
proza

Wat we niet zagen: Florian

Voor Theatermaker verzin ik zes keer per jaar een theatervoorstelling die ik ook meteen recenseer. Ik zie het zelf als korte verhalen in de vorm van een recensie. Een serie speculatieve kritieken, onder de titel: Wat we niet zagen. De mensen bestaan, de producties niet.

FLORIAN 
van De Warme Winkel in coproductie met Abattoir Fermé
met Vincent Rietveld, Mara van Vlijmen, Ward Weemhoff, Florian Myjer, Stef Lernous en Tine Van den Wyngaert
decors Sarah Nixon en Juul Dekker
muziek Muse 

**

Lees verder “Wat we niet zagen: Florian”
Categorieën
toneel

De Witte Kamer (12+)

Voor Ada Metin Ozdogan schreef ik bij Theater Sonnevanck de voorstelling De Witte Kamer:

Stel alle witte mensen krijgen een brief van de Staat der Nederlanden, waarin staat dat ze één euro moeten betalen. Een symbolische erkenning van het feit dat er nog steeds racisme in de maatschappij is en dat zij het makkelijker hebben dan mensen van kleur. Zou jij dan betalen?

In De Witte Kamer komt een meisje het Paleis van Justitie binnen. Ze is boos om die euro. Wat denken ze wel niet? Die ongelijkheid is toch niet haar schuld? Ze gaat dit misverstandje rechtzetten. Dat blijkt het begin van een lang en absurdistisch proces over de vraag wat racisme is en hoe witte onschuld werkt.

Op de website van Sonnevanck staat de speellijst. Hieronder vast een voorproefje, vastgelegd door Sanne Peper.

Tekst Tjeerd Posthuma
Regie Ada Ozdogan
Spel Denzel Goudmijn, Sophie Höppener en Liza Macedo Dos Santos
Vormgeving Carmen Schabracq en Rosa Schützendorf
Sounddesign Marijn Brussaard
Dramaturgie Flora Verbrugge
Regieassistent Jolieke Bak
Techniek Christian Toonk
Met dank aan Bo Tarenskeen, Nadine Febranof en Marc-Jan Trapman
Coproductie Theater Sonnevanck en Toneelgroep Oostpool
Publiciteitsbeeld Henri Verhoef Scènefoto’s Sanne Peper

Categorieën
proza

Wat we niet zagen: Meneertje Zonderstok (4+)

Meneertje Zonderstok (4+)
Rudolphi Producties
regie Eva Line de Boer
van en met Jurriën Remkes, Frieda Pittoors, Leòn Ali Çifteci
vormgeving Juul Dekker
muziek van Spinvis

*****

‘Meneertje Zonderstok, maar met een sok, maar wat heeft hij daaraan, als iedereen vraagt: ‘t heb je met je stok gedaan? NOU?’ Zingt Spinvis, zichzelf begeleidend met een simpel klokkenspel. In een decor dat bijna uit de zaal barst van veelheid aan kleurrijke spullen, staat Rutger Remkes. Verrassing: hij speelt de ouwe vent. Frieda Pittoors en Leòn Ali Çifteci spelen alle (klein)kinderen, de verzorgers en een keur aan weirde personages. Pittoors speelt bovendien de labrador van drie appartementen verderop. En Çifteci een varen die elke alinea eindigt met: ’Aldus uw varen, van toen wij nog populair waren.’ En zo zijn er nog tal van geestige vondsten.

Lees verder “Wat we niet zagen: Meneertje Zonderstok (4+)”
Categorieën
proza

Wat we niet zagen: One minute of 61 seconds

Voor Theatermaker verzin ik zes keer per jaar een theatervoorstelling die ik ook meteen recenseer. Ik zie het zelf als korte verhalen in de vorm van een recensie. Een serie speculatieve kritieken, onder de titel: Wat we niet zagen. De mensen bestaan, de producties niet.

One minute of 61 secondsdoor
Ohad Naharin
Batsheva Dance Company
met muziek van PJ Harvey
gezien in International Theater Amsterdam

Lees verder “Wat we niet zagen: One minute of 61 seconds”
Categorieën
proza

Wat we niet zagen: Opkontje

Voor Theatermaker schreef ik het langverwachte zelfinterview. Eindelijk. Onderstaand de exclusieve en persoonlijke weerslag van een open en oprecht gesprek.

‘Gaan een special maken over dialoog. Dan moet jij natuurlijk met mij in dialoog over kritiek. Ideetje.’ Die kleine pennenvrucht is de aanleiding voor dit zelfinterview. Ik tref mezelf op het balkon van mijn appartement in Neukölln (Berlijn – TP). ‘Hier kom ik altijd tot rust’, glimlach ik, onderwijl twee glazen sekt inschenkend. ‘Proost jongen, op jou.’

Tjeerd Posthuma: Hoe ging het in zijn werk toen Simon van den Berg je tijdens een diner in de ITA Brasserie persoonlijk benaderde om je inmiddels gerenommeerde rubriek te gaan schrijven?
Tjeerd Posthuma: Ik heb lang geaarzeld. Ik zei: ‘Simon, TM is een blad waar grote namen voor hebben geschreven: Loek Zonneveld, Hana Bobkova, Willem de Wolf. Dat is me nogal een rijtje waar jij me tussen zet.’ Uiteindelijk besefte ik dat zij vast ook wel eens last hadden van twijfel. Dus zei ik zonder twijfel ‘ja’.

Lees verder “Wat we niet zagen: Opkontje”
Categorieën
proza

Drie zeer korte verhalen

Hollands Maandblad publiceerde drie zeer korte verhalen: Staal en Lucht, Rijst en Pterandon. Like dat blad, dat Hollands Maandblad en koop een exemplaar. Staal en lucht stond eerder ook op de site van deBuren. Onderstaand Pterandon.

Lees verder “Drie zeer korte verhalen”
Categorieën
proza

Wat we niet zagen: Something someone should do

cover Theatermaker maart 2019 Tjeerd Posthuma
cover Theatermaker maart 2019 Tjeerd Posthuma

Voor Theatermaker verzin ik zes keer per jaar een theatervoorstelling die ik ook meteen recenseer. Ik zie het zelf als korte verhalen in de vorm van een recensie. Een serie speculatieve kritieken, onder de titel: Wat we niet zagen. De mensen bestaan, de producties niet.

Something Someone Should Do
van: Theater Rotterdam
tekst: A. M. Homes
regie: Erik Whien
met o.a. Suzan Boogaerdt, Walter Bart, Marjolijn van Heemstra en wisselende amateurkoren

Lees verder “Wat we niet zagen: Something someone should do”
Categorieën
toneel

Lurk Moar!

Frascati Fraslab Tjeerd Posthuma
Frascati Fraslab Tjeerd Posthuma

21, 22, en 23 speelt Lurk Moar!, een monoloog die ik schreef voor Frascati in het kader van Fraslab. Vier keer per jaar worden, in een double bill, twee korte voorstellingen getoond aan een (professioneel) publiek. In Fraslab presenteren de makers een eerste proeve na zo’n drie weken werk. Lurk Moar! gaat over de online onderbuik van de boze witte jonge man.

Lees verder “Lurk Moar!”
Categorieën
proza

Langer dan de feestdagen

Voor Hollands Maandblad schreef ik het kort verhaal Langer dan de feestdagen. Like dat blad, dat Hollands Maandblad en koop een exemplaar.

Lees verder “Langer dan de feestdagen”